เรื่องราวที่สร้างแรงบันดาลใจ
ทนายความรับผู้หญิงจรจัดที่มีปัญหาด้านความจำมาอุปการะ วันหนึ่งลูกค้าของเขาจำเธอได้ — Story of the Day
ทนายความผู้ใจดีโอบกอดหญิงสูงวัยที่สูญเสียความทรงจำ หลังจากที่เขาไม่รู้ว่าจะตามรอยครอบครัวหรือเพื่อนของเธอได้อย่างไร แต่สิ่งต่าง ๆ กลับพลิกผันอย่างคาดไม่ถึงเมื่อลูกค้าคนหนึ่งจำเธอได้
วิลเลียมนั่งอยู่บนขอบถนนนอกร้านกาแฟในนิวยอร์กที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเกลียดชัง เขาร้องไห้อย่างหนักเมื่อเขานึกถึงเจนิสแม่ของเขาที่เสียชีวิตเมื่อคืนก่อน
“ผมขอโทษครับแม่” เขากระซิบกับตัวเองทั้งน้ำตา “ฉันเป็นลูกชายที่แย่มาก ฉันหมกมุ่นอยู่กับงานจนไม่ได้สนใจคุณมากพอ ฉันขอโทษ...”
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
เช้าวันนั้น วิลเลียมไปร่วมงานศพของเจนิส เธอเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวาย และเขาไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอเมื่อเธอหมดลมหายใจ ที่ทำให้เขาแตกสลายจากภายใน
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอบ่นเกี่ยวกับสุขภาพของเธอ และเขาสัญญาว่าจะไปเยี่ยมเธอในไม่ช้า แต่โชคชะตามีแผนการที่แตกต่างกันสำหรับพวกเขา และเธอเสียชีวิตก่อนที่พวกเขาจะได้พบกัน
ความรักมีพลังในการซ่อมแซมแม้กระทั่งหัวใจที่แตกสลายที่สุด
เอาชนะอารมณ์ วิลเลียมกอดเข่าในขณะที่เขาสะอื้นไห้ ทันใดนั้น เขารู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่บริเวณไหล่ของเขา และเงยหน้าขึ้นเห็นหญิงชราคนหนึ่งเอาเสื้อแจ็คเก็ตของเธอมาพันรอบตัวเขา
'โอ้ ที่รัก ช่วงนี้อากาศหนาวมาก คนหนุ่มสาวขาดความรับผิดชอบและไม่รู้จักดูแลตัวเองด้วยซ้ำ! แม่ของคุณคงเกลียดที่เห็นคุณเป็นแบบนั้น!' เธอดุเขาเบาๆ
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
น้ำตาของวิลเลียมยังคงร่วงหล่นเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มอันใจดีของเธอ “เธอตายแล้ว” เขาพูดเบาๆ “แม่ของฉัน… เธอเสียชีวิตเมื่อคืนนี้”
“โอ้ ฉันขอโทษจริงๆ” หญิงชราถอนหายใจ “ทำไมคุณถึงเศร้าขนาดนั้น?
ดังนั้นคาราเมลหญิงชราจึงนั่งลงบนขอบถนนข้างวิลเลียมพร้อมที่จะพูดคุย
“จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” วิลเลียมพูดอย่างขมขื่น 'ฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างแม่ในยามที่เธอต้องการฉัน แม่ทุ่มเททุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูฉัน ฉันเป็นลูกชายที่แย่'
“ฉันแน่ใจว่าคุณไม่ใช่” คาราเมลพูดอย่างมั่นใจ “ถ้าคุณเป็น คุณจะไม่มานั่งร้องไห้ที่นี่และคิดถึงเธอ คุณรักเธอ ที่รัก ฉันเห็นมันในดวงตาของคุณ”
คำพูดของคาราเมลทำให้หัวใจของวิลเลียมสงบลงเล็กน้อย บางทีเขาอาจจำเป็นต้องคุยกับเธอ เขาคิด
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
“ฉันชื่อวิลเลียม” เขากล่าวเสริม “ขอบคุณสำหรับคำพูดของคุณครับ คุณผู้หญิง ผมรู้สึกดีขึ้นแล้ว”
“โอ้” เธอยิ้ม “เรียกฉันว่าคาราเมล 'คุณผู้หญิง' ทำให้ฉันรู้สึกแก่ ฉันแก่กว่าคุณแค่ไม่กี่ปี!”
รอยยิ้มโง่ๆ บนใบหน้าเหี่ยวย่นของคาราเมลทำให้วิลเลียมยิ้มและลืมความกังวลไปชั่วคราว เธอเป็นคนจิตใจดีจริงๆ เขาคิด
“ฉันคิดว่าฉันจะกลับบ้านแล้ว คาราเมล” เขาพูดขณะลุกขึ้นยืนและช่วยให้เธอยืนขึ้น 'ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ และใช่ แจ็กเก็ตนี้ไม่จำเป็น เก็บไว้กับคุณ ขอให้มีความสุขตลอดวัน'
“อย่าพูดถึงเลย พ่อหนุ่ม” เธอยิ้มและโบกมือลาเขา
วิลเลี่ยมกลับบ้านด้วยใจที่สงบกว่าเดิม เขายังคงร้องไห้เมื่อเขานั่งที่โต๊ะทำงานและมองดูรูปถ่ายของแม่ แต่คำพูดของคาราเมลที่บอกว่า 'คุณเป็นลูกชายที่ดี' ทำให้เขาสบายใจ
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
วันรุ่งขึ้นก่อนไปทำงาน วิลเลียมซื้อช่อกุหลาบแสนสวยและตัดสินใจไปเยี่ยมเจนิซ ขณะที่เขากำลังจะข้ามร้านกาแฟ เขาก็เห็นคาราเมลอยู่ที่นั่น เธอนั่งอยู่ข้างนอกในชุดเดียวกับที่เธอใส่เมื่อวันก่อน
“เฮ้ คาราเมล!” วิลเลียมเดินเข้ามาหาเธอ “ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่อีก!”
เธอมองเขาอย่างงงงวย 'ฉันรู้จักคุณหรอที่รัก'
เขายิ้ม. 'หยุดล้อเล่นนะ คาราเมล เราเจอกันเมื่อวาน แล้วนายก็ยื่นเสื้อแจ็คเก็ตให้ฉันด้วย! จำได้ไหม?'
'เราได้พบ?' เธอพูดอย่างเงียบ ๆ “ฉันไม่รู้ว่าฉันมาทำอะไรที่นี่ ช่วยพาฉันกลับบ้านได้ไหม ลูกชาย”
เมื่อมองดูอาการของคาราเมล วิลเลียมก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจำการประชุมของพวกเขาไม่ได้เลย
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
'เฮ้ คาราเมล เธอโอเคไหม โอเค ฉันจะพาเธอกลับบ้าน เธออาศัยอยู่แถวนี้หรือเปล่า' เขาถามและเธอก็ว่างเปล่า
“ฉันมีชีวิตอยู่…ฉัน—ฉันจำไม่ได้ ลูกชาย” เธอตอบด้วยท่าทางกังวล
“ไม่เป็นไร ฉันจะพาเธอกลับบ้าน ตกลงไหม?” วิลเลียมเข้าใจว่าเธอมีปัญหาเรื่องความจำ วันนั้นเขาไม่ไปเยี่ยมเจนิสเพราะเขาตัดสินใจว่าคาราเมลต้องการเขามากกว่านี้ เขาพาเธอกลับบ้าน เตรียมอาหารอุ่นๆ ให้เธอ และมอบพื้นที่พักผ่อนที่สะดวกสบายให้กับเธอ
ต่อมาเขาพาเธอไปหาหมอ และปรากฎว่าคาราเมลเป็นโรคอัลไซเมอร์ ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอจำเรื่องที่พวกเขาพบกันไม่ได้
วิลเลียมรู้สึกสงสารเธอและตัดสินใจช่วยเธอ ในฐานะทนายความ เขาใช้เส้นสายเพื่อค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับครอบครัวของคาราเมล แต่วันเวลาผ่านไป และเขาไม่พบอะไรเลย
ในขณะเดียวกัน เขาก็พาเธอไปที่สวนสาธารณะ พาเธอไปรอบๆ เมือง และพยายามกระตุ้นความจำของเธอด้วยการถามเธอเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ แต่ก็ไม่มีอะไรได้ผล เธอจะบอกเขาเป็นครั้งคราวว่าเธอมีครอบครัวแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
วิลเลียมรู้สึกแย่มากสำหรับเธอ จึงตัดสินใจรับเลี้ยงคาราเมลและทำให้เธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเขา เขาสูญเสียแม่ไป และเธอจำครอบครัวไม่ได้ เขาให้เหตุผลว่าพวกเขาสามารถช่วยกันรักษาได้ แต่แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...
วิลเลียมเริ่มทำงานจากที่บ้านบ่อยขึ้นเพราะเขาต้องอยู่ใกล้คาราเมลเพื่อดูแลเธอ
ลูกค้าตกใจเมื่อเห็นเธอที่บ้านของเขา
“คุณนายฟิชเชอร์!” ชายคนนั้นโรนัลด์กล่าวว่า 'เธอมาทำอะไรที่นี่? ในนิวยอร์ก? พระเยซู ไม่นานมานี้ ฉันได้ยินเกี่ยวกับลูกชายของคุณ... ฉันขอโทษสำหรับการสูญเสียของคุณ'
คาราเมลยิ้มขณะที่เธอเสิร์ฟชาให้เขาและวิลเลียม “ฉันชื่อคาราเมล! โอ้ ทำไมคุณถึงเรียกฉันว่านางฟิชเชอร์ ฉันชื่อคาราเมล” เธอหัวเราะ 'ฉันไม่มีลูกชาย ที่รัก ฉันไม่... ใช่ไหม'
โรนัลด์ขมวดคิ้ว 'คุณจำโรงเรียนมัธยมโอ๊ควัลเลย์ไม่ได้หรือ คุณเป็นครูที่ดีที่สุดที่เรามี มิสซิสฟิชเชอร์! อันที่จริง คุณเป็นครูคนเดียวที่เชื่อในตัวฉัน เมื่อคนอื่นบอกว่าฉันไม่มีวันประสบความสำเร็จในชีวิต ฉันเป็น นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในวันนี้!'
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Unsplash
“โรนัลด์?” คาราเมลพูดขึ้นทันที “นั่นคุณเหรอลูก?”
'ใช่!' เขาพูดและเธอก็กอดเขา “โอ้ ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ! ลูกชายของฉัน…” เธอหยุดชั่วคราว 'โอ้ ลูกชายของฉัน ไม่นะ... วิลเลียม พาฉันกลับบ้าน ฉันต้องกลับบ้าน!'
โรนัลด์บอกวิลเลียมว่าลูกชายของคาราเมลเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถชน หลังจากนั้นเธอก็หายตัวไป เธออาศัยอยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ และไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
เขาให้ที่อยู่บ้านลูกชายของเธอแก่วิลเลียมซึ่งอยู่ในอีกรัฐหนึ่ง วิลเลียมตัดสินใจพาคาราเมลไปที่บ้านของเธอ ซึ่งมีเซอร์ไพรส์รอพวกเขาอยู่
ขณะที่คาราเมลเดินไปรอบ ๆ บ้าน ความทรงจำเกี่ยวกับลูกชายของเธอก็หวนกลับมาหาเธอ “แฮร์รี่” เธอกระซิบทั้งน้ำตา “ฉันคิดถึงเขา วิลเลียม โอ้ เขารักฉันมาก!”
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
“ถ้าเสร็จแล้วก็ออกไป!” ลูกสะใภ้ของเธอร้องไห้ “อย่าลืมว่านี่คือบ้านของฉัน และที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ”
'ไม่!' คาราเมลโต้กลับ 'นี่คือบ้านของฉัน! เธอขโมยบ้านของฉันจากฉัน วิลเลี่ยม! ฉันจำได้ทุกอย่างแล้ว! เธอบอกให้ฉันขึ้นรถไฟในบ่ายวันหนึ่ง โดยบอกว่าเราจะไปซื้อของด้วยกัน แต่เธอทิ้งฉันไว้ที่ถนนแล้วหายตัวไป โอ้ ฉันรู้ว่าเธอทำอย่างนี้เพื่อให้ได้บ้านของฉัน!นี่คือบ้านของฉัน!'
'ฉันพูดออกไป!' ลูกสะใภ้ของคาราเมลไล่พวกเขาออกจากบ้านและปิดประตูกระแทกหน้าพวกเขา
'ความทรงจำของลูกชายฉันยังคงอยู่ในบ้านหลังนี้! ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณพรากมันไป!'
คาราเมลน้ำตาไหลและฝังหน้าของเธอเข้ากับหน้าอกของวิลเลียม
เพื่อจุดประสงค์ในการอธิบายเท่านั้น | ที่มา: Pexels
เมื่อรู้ว่าคาราเมลพูดถูก วิลเลียมจึงตัดสินใจช่วยเธอ เขาเอาเรื่องนี้ขึ้นศาล แล้วเดาว่าไง? กาละแมร์ ชนะเลิศ! ลูกสะใภ้ของเธอได้ครอบครองบ้านอย่างผิดกฎหมาย
หญิงชราผู้น่าสงสารมีความสุขมากที่ได้กลับบ้านอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ถูกไล่ออกจากบ้านอีก วิลเลียมเริ่มไปเยี่ยมเธอบ่อยๆ และที่ไหนสักแห่ง หลังจากที่ได้อยู่ใกล้คาราเมล หัวใจของเขาก็รู้สึกโล่งใจ บางทีพวกเขาอาจต้องการกันและกันซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงพบกัน
เราเรียนรู้อะไรจากเรื่องนี้ได้บ้าง?
- เมื่อพระเจ้าทรงเอาบางสิ่งไป พระองค์จะประทานสิ่งตอบแทนเสมอ บางครั้งสิ่งนั้นก็มีค่าสำหรับเรา พระเจ้าทรงพรากลูกชายของคาราเมลไป แต่พระองค์ทรงส่งวิลเลี่ยมผู้ซึ่งรักและห่วงใยเธอและคอยปกป้องเธอเสมอ
- ความรักมีพลังในการซ่อมแซมแม้กระทั่งหัวใจที่แตกสลายที่สุด หัวใจของวิลเลียมรู้สึกโล่งใจหลังจากได้พบกับคาราเมล และเขาสามารถเอาชนะความเศร้าโศกได้
แบ่งปันเรื่องราวนี้กับเพื่อนของคุณ มันอาจทำให้วันของพวกเขาสดใสและสร้างแรงบันดาลใจให้กับพวกเขา
ถ้าคุณชอบเรื่องนี้ คุณอาจจะชอบ อันนี้ เกี่ยวกับแม่เลี้ยงเดี่ยวลูก 4 คนที่รับเลี้ยงลูกของเพื่อนสนิทที่เสียชีวิตไป แต่เพียงเพื่อจะพบกับพ่อผู้ให้กำเนิดในอีก 13 ปีต่อมาที่หน้าประตูบ้านของเธอ
งานชิ้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากเรื่องราวในชีวิตประจำวันของผู้อ่านของเราและเขียนโดยนักเขียนมืออาชีพ ความคล้ายคลึงกับชื่อหรือสถานที่จริงถือเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริง ภาพทั้งหมดใช้เพื่อเป็นภาพประกอบเท่านั้น แบ่งปันเรื่องราวของคุณกับเรา บางทีมันอาจจะเปลี่ยนชีวิตของใครบางคน หากคุณต้องการแบ่งปันเรื่องราวของคุณ โปรดส่งมาที่ info@vivacello.org .